IMPERATYW WSPÓŁPRACY I „JA-NIEKOOPERACYJNE”. PRZYPADEK EDUKACJI ZDALNEJ

Abstrakt

Na początku pandemii COVID-19 e-learning nagle przekształcił się z postulowanej formy unowocześnienia procesu kształcenia akademickiego w jedyną dostępną formę pracy ze studentami, co spowodowało wyłonienie się szeregu trudności w nawiązywaniu współpracy między nauczycielami akademickimi a studentami oraz między studentami. Współpraca jest naturalną skłonnością człowieka, inicjowaną i inicjującą wiele z jego społecznych relacji z innymi. We współczesnych społeczeństwach została ona jednak w znacznym stopniu przeniesiona do świata wirtualnego, w którym cechuje ją – inaczej niż wcześniej – brak bezpośrednich kontaktów między uczestnikami, doraźność, okresowość i dobrowolność. Cechy te odpowiadają właściwościom współczesnego zindywidualizowanego pokolenia digital natives, które preferuje związki typu enter/ escape w miejsce dawnych – trwałych, zrytualizowanych więzi społecznych. W tym kontekście celem mojego tekstu jest rozważenie roboczej „hipotezy” o tym, że sygnalizowane przez nauczycieli akademickich uchylanie się przez studentów od współpracy podczas zajęć zdalnych może pozostawać w związku z tym, że kształcenie akademickie realizowane w sieci nie respektuje większości zasad współpracy on-line.