DUCHOWOŚĆ JAKO FORMA MORALNOŚCI RELIGIJNEJ

Abstrakt

Religijność ludzi deklarujących siebie jako wierzący i niepraktykujący lub praktykujący okazjonalnie, przybiera formę duchowości wtedy, gdy w swoim własnym przekonaniu nie czynią oni nikomu krzywdy i jest to interpretowane jako przestrzeganie zasad moralności chrześcijańskiej. Dążenie do doskonałości jest zarówno postawą religijną, jak i duchowością ze względu na doświadczenie wewnętrzne własnej niedoskonałości lub zewnętrzne doświadczenie niedoskonałości innych (49% sądzi, że są i dobrzy i źli ludzie zależnie od okoliczności).

Ponadto osoby te traktują religijność i moralność jako sprawy prywatne, których nie mogą regulować żadne instytucje, w tym Kościół katolicki. Rozszerzenie pojęcia Boga na pojęcie nieosobowej „siły wyższej” powoduje, że wiara w przeznaczenie rozumiane ezoterycznie pojawia się w deklaracjach osób nawet głęboko wierzących i systematycznie praktykujących. Rozszerzeniu ulega też pojęcie sacrum, które zaczyna obejmować wszelkich form życia i istnienia we wszechświecie, interpretowanego religijnie (panteizm i pananteizm), jak i zasadę dobra powszechnego (ponadmoralność) zawartego w przekonaniu o tym, że nie wolno łamać tego porządku czyli czynić zła. Ponadto antropomorfizacja świata natury powoduje, że zasady moralne przybierają formę panmoralności i są przenoszone na cały świat przyrody. Nie obejmują więc tylko ludzi, ale całą przyrodę.